Zbaranieć można

W piątkowy wieczór w naszym domu pachniało jak w cukierni. Wypiekaliśmy baranki wielkanocne, po raz pierwszy. Bałam się, czy coś nam z tego wyjdzie, ale w sumie jakoś sobie poradziłyśmy. Cała produkcja przewidziana jest na "kiermasz" Marianek ( grupa dziewczynek w różnym wieku skupiona przy naszym parafialnym klasztorze Franciszkanów), chcą je sprzedać i zbierają pieniążki na wycieczkę. W sumie upiekły tych baranów 150 szt, w sobotę będą je dekorować, pakować a w niedzielę oddawać w dobre ręce i prosić co łaska.

A tak wyglądała nasza domowa manufaktura, w wydaniu posprzątanym, bo bajzel był okrutny przed zdjęciami:)

Formy były tylko 4 i to pożyczone jedynie na pół dnia, trzeba było się uwijać, bo w kolejce czekała następna rodzina. Do pieca i tak więcej się nie mieściło więc, piekłyśmy na 3 tury. Parę baranów straciło głowy przy wyciąganiu z formy, więc trzeba było upiec dodatkowe sztuki. Najśmieszniejsze było odcinanie dupek, które nadmiernie wyrosły. Wszyscy na nie czyhali, żeby je szybko pożreć.

A tak wyglądają nasze stadko z bliska, niektórym dostało się nawet futerko z lukru ( tym najbrzydszym, które trzeba było zamaskować). W sumie mamy ich 12! Na nasze możliwości to prawdziwy sukces, byle by się nikt zbyt dokładnie nie przyglądał, w końcu i tak wylądują w czyimś brzuchu:)